Mosje schrijft korte verhaaltjes, gedichtjes en brieven
Mijn vader houdt van taalgrappen. Hij is lang geleden overleden, dus je zou denken dat het in de verleden tijd geschreven moet worden: Mijn vader hield van taalgrappen. Maar omdat deze liefde niet door mijn vader is afgezworen, houd ik het op de tegenwoordige tijd.
Lees verder...
De kans dat ik te maken krijg met een #metoo’tje is niet erg groot: verlegenheid schrijf je bij mij in hoofdletters. Als je mijn schroom langs een schaal van nul tot tien legt, dan scoor ik een acht, of zelfs een negen.
Lees verder...
De hittepetit van het secretariaat is weer eens op oorlogspad. Gedreven door een niet aflatende lust om anderen het leven zuur te maken heeft ze besloten dat het beter is als ik voortaan de kantoorbenodigdheden bestel met een digitale bon. Die moet voorzien zijn van een digitale paraaf.
Lees verder...
Ze zeggen dat ik snel voortbeweeg.
Maar er is niets om dat aan af te meten.
Ik voel geen wind in mijn gezicht.
Er is geen landschap dat aan me voorbij trekt.
Ik hoor geen enkel geluid.
Alleen het malen van mijn eigen gedachten.
Lees verder...
Ik ben in hartje Peking en kijk naar Tiananmen, de Poort van de Hemelse Vrede. Het is de toegang tot de Verboden Stad en gelegen aan de rand van het grootste plein ter wereld. Er zijn misschien grotere pleinen, maar die ken ik niet.
Lees verder...